Maar er staat nog meer te lezen:
"Net zoals bij "Suikerspin" heb ik ervoor gekozen om met Brandlucht een verhaal te schrijven met een donkere ondergrond, maar ook met de nodige humor. Om het boek te kunnen schrijven verbleef ik in Canada, in de streek rond London Ontario, waar veel Nederlandse en Vlaamse emigranten wonen. Hun vaak verstarde en met heimwee doordrenkte leefwereld vormt het decor voor Brandlucht."
Ik vind het eerst en vooral vreemd dat een auteur zelf schrijft dat de sfeer in zijn boek donker is, maar dat er wel de nodige humor gebruikt wordt. Dank u voor deze handleiding, maar ik bepaal graag zelf of ik iets al dan niet donker of grappig vind.
Ik heb dit boek gekocht na het lezen van een interview in De Standaard der letteren. Dit boek kreeg een ongelooflijke score van 5 (!) sterren. Dat moest ik in huis halen. Fout idee.
Misschien heb ik dit boek op een verkeerd tijdstip gelezen (vlak na Tonio). Dat kan, maar het contrast kan niet groter zijn. Tonio, was een en al emotie en tederheid, Brandlucht is - in mijn ogen - allesbehalve dat.
Ik moet eerlijk zijn, ik ben gestopt met lezen rond pagina 170 (had nog zo'n 70 pagina's te gaan). Na de tweede brand in het duivenhok. Het verhaal kon me gewoon niet boeien. Is het de toon waarop het verhaal verteld wordt? Of het verhaal zelf dat ik niet goed vind? Ik weet het niet. 't Is gewoon mijn ding niet. Ik vraag me zelfs af of die 5 sterren niet gewoon een drukfout zijn. Maar dan ben ik misschien wel grof, want het kan ook aan mij liggen.
Het zal wel aan mij liggen. Vast wel.
