Wat doe je op een regenachtige zondag? Of zelfs op een zonnige zondag? Ik ga graag eens naar een museum. M bijvoorbeeld in Leuven. Daar kom ik op z'n minst een keer of zes per jaar. Niet alleen om naar de kunst te kijken maar ook om eens een optreden mee te pikken of zo. Dit keer was ik naar M getrokken om naar Michiel Coxcie te gaan kijken. De vergeten meester uit de gouden jaren.
Dat het een huzarenstukje was om al die meesterwerken van Coxcie bij elkaar te krijgen, dat spreekt voor zich. Het was dan ook een mooi overzicht. Hoewel ik wel duidelijk zie dat het straf werk is wat die man geproduceerd heeft, ik heb er weinig gevoelens bij. Het maakt niets los. Maar gelukkig was er meer.
Toen ik wat verder liep en op de expositie van Aleksandra Mir stootte, moest ik spontaan glimlachen. Dit vond ik echt tof. Vooral haar collages vond ik schitterend. De strijd tussen religie en ruimtevaart, het blijft goed werken.
Wat ik ook nog graag doe op zondag is boeken lezen. Een van de beste boeken van 2013 voor mij is De Wand van Marlen Haushofer. Een boek uit 1963 dat recent is heruitgegeven (naar aanleiding van de verfilming). En gelukkig maar want zo'n meesterwerk mag niet in de vergetelheid geraken.
De Wand gaat over een vrouw die plots van de ene op de andere dag volledig op zichzelf is aangewezen.
Vrienden nodigen haar uit om een weekje te logeren in hun berghut ergens in de Alpen. Eens gearriveerd willen haar vrienden nog snel wat boodschappen doen in het nabij gelegen dorp. Maar die vrienden blijven weg. 's Anderendaags gaat ze op onderzoek uit en blijkt dat ze door een onzichtbare wand is afgesloten van de buitenwereld. Alles daarbuiten is dood.
Dit boek gaat over haar strijd om te overleven. Ze heeft alleen nog de hond van de vrienden, een kat en een koe. Ze moet leren om te leven met wat de natuur haar schenkt. Melk van de koe, aardappelen uit de tuin, ... seizoenen gaan en komen en telkens moet ze zich aanpassen aan de nieuwe situatie. Veel tijd om te treuren over haar verloren vrienden, familie en zelfs kinderen gunt ze zich niet. Ze weet dat ze die nooit meer terug zal zien.
Dit boek is een dagelijks verslag over haar strijd met de natuur, met zichzelf en de eenzaamheid. Om haar 'verstand' niet te verliezen begint ze aan een dagboek en dat is wat we eigenlijk aan het lezen zijn.
Ik vind het een fascinerend boek, prachtig geschreven, heerlijke beschrijvingen van het landschap, eenvoudig ook. Een sterk verhaal waar er eigenlijk heel weinig en tegelijkertijd heel veel in gebeurt. Een echt meesterwerk dat je tot nadenken stemt en van een heel andere orde dan Stephen King's 'Under the dome'.
Absoluut een aanrader.
Ann
Dat het een huzarenstukje was om al die meesterwerken van Coxcie bij elkaar te krijgen, dat spreekt voor zich. Het was dan ook een mooi overzicht. Hoewel ik wel duidelijk zie dat het straf werk is wat die man geproduceerd heeft, ik heb er weinig gevoelens bij. Het maakt niets los. Maar gelukkig was er meer.
Toen ik wat verder liep en op de expositie van Aleksandra Mir stootte, moest ik spontaan glimlachen. Dit vond ik echt tof. Vooral haar collages vond ik schitterend. De strijd tussen religie en ruimtevaart, het blijft goed werken.
Er zaten echt heel leuke dingen bij, en het toont ook dat kunst ook gewoon grappig kan zijn. Speels en vrolijk. Althans ik werd er echt vrolijk van. Je voelt ook wel dat ze een punt maakt. Dat wetenschap en religie wel en tegelijkertijd niet samengaan. Dat er enorm veel tegenstellingen én raakpunten zijn. Maar ook esthetisch gezien zijn haar collages een lust voor het oog. Ik zou er wel eentje willen. Mocht ik het kunnen betalen. De expo Aleksandra Mir loopt nog tot 16 februari.
Wat ik ook nog graag doe op zondag is boeken lezen. Een van de beste boeken van 2013 voor mij is De Wand van Marlen Haushofer. Een boek uit 1963 dat recent is heruitgegeven (naar aanleiding van de verfilming). En gelukkig maar want zo'n meesterwerk mag niet in de vergetelheid geraken.
De Wand gaat over een vrouw die plots van de ene op de andere dag volledig op zichzelf is aangewezen.
Vrienden nodigen haar uit om een weekje te logeren in hun berghut ergens in de Alpen. Eens gearriveerd willen haar vrienden nog snel wat boodschappen doen in het nabij gelegen dorp. Maar die vrienden blijven weg. 's Anderendaags gaat ze op onderzoek uit en blijkt dat ze door een onzichtbare wand is afgesloten van de buitenwereld. Alles daarbuiten is dood.
Dit boek gaat over haar strijd om te overleven. Ze heeft alleen nog de hond van de vrienden, een kat en een koe. Ze moet leren om te leven met wat de natuur haar schenkt. Melk van de koe, aardappelen uit de tuin, ... seizoenen gaan en komen en telkens moet ze zich aanpassen aan de nieuwe situatie. Veel tijd om te treuren over haar verloren vrienden, familie en zelfs kinderen gunt ze zich niet. Ze weet dat ze die nooit meer terug zal zien.
Dit boek is een dagelijks verslag over haar strijd met de natuur, met zichzelf en de eenzaamheid. Om haar 'verstand' niet te verliezen begint ze aan een dagboek en dat is wat we eigenlijk aan het lezen zijn.
Ik vind het een fascinerend boek, prachtig geschreven, heerlijke beschrijvingen van het landschap, eenvoudig ook. Een sterk verhaal waar er eigenlijk heel weinig en tegelijkertijd heel veel in gebeurt. Een echt meesterwerk dat je tot nadenken stemt en van een heel andere orde dan Stephen King's 'Under the dome'.
Absoluut een aanrader.
Ann
zalig, die Mir! Nooit van gehoord. Misschien moeten we ook maar eens naar M.
BeantwoordenVerwijderenMuseum M is ook één van mijn favorieten, je brengt me op ideeën. Het boek "De wand" komt zeker om mijn "te lezen-lijstje".
BeantwoordenVerwijderen