De zomer is een feest met deze kersentaart!

Lang geleden hé, dat ik hier nog eens een dessertje geblogd heb? Dit recept (van BBC Good Food) is echt een aanrader en zo makkelijk om te maken! Ik heb een mix gebruikt van kersen en krieken, maar als je niet van zuur houdt, laat die krieken dan maar voor het bier.



De oogst van mijn kriekenboompje was redelijk uitbundig en het staat er nog maar twee jaar. Mijn kersenboompjes staan er even lang, maar daar had ik er misschien een 30 tal. Ik vind krieken lekkerder dan kersen eigenlijk, sappiger en meer smaak. Maar kom, genoeg geleuterd, we gaan eraan beginnen!

Wat heb je nodig voor 4? 

140 g zelfrijzende bloem

1/2 tl kaneel

50 g rietsuiker

1 ei

4 el melk

85 g gesmolten boter

250 g kersen + 100 g krieken (of 350 g kersen)

Voor de crumble: 

35 g bloem

1/4 tl kaneel

35 g rietsuiker

35 g koude boter

Bloemsuiker

Verwarm de oven voor op 170°. 

Zeef de zelfrijzende bloem in een kom en roer er de kaneel en rietsuiker onder. Breek het ei in een kommetje en klop los met de melk. 

Doe een kuiltje in de gemengde bloem en giet er het eiermengsel en de gesmolten (maar niet gebruinde!!!!) boter bij. Meng 1 minuutje tot alle klonters zijn verdwenen. 

Vet een ronde cakevorm in van maximaal 20 cm doorsnede en doe hierin het deeg. 

Ontpit de kersen (en de krieken) en verdeel ze over het deeg en druk lichtjes aan. 

Doe de bloem voor de crumble, de kaneel, rietsuiker en boter in een kommetje en wrijf alles door elkaar met je vingers tot je kruimels hebt. Verdeel over de kersen. 

Zet de cake in de oven gedurende 30-35 minuten (kan wat langer duren). Check met een satéprikker of de cake gaar is. Wacht 10 minuutjes om te ontvormen. 

Smakelijk!

Ann

Zalige courgettepasta uit Abruzzo.

Ik heb deze pasta al een paar keer gemaakt sedert ik terug ben uit Italië. Het is een typisch streekgerecht, ideaal om mezelf heel eventjes weer naar ginder terug te transporteren. Al is het maar voor 20 minuutjes.

Als er 2 dingen kenmerkend zijn voor deze streek dan is het wel: traag en eenvoudig. Alles wordt daar heel erg traag gegaard én er wordt met weinig ingrediënten gewerkt. Een van de redenen waarom ze alles traag laten garen (zeker de groenten) is omdat de olijfolie dan niet té warm wordt en zo niet giftig kan worden. Giftig is misschien een groot woord, maar olijfolie op lage temperatuur is gewoon veel gezonder. Fin, 't is tijd om eraan te beginnen!




Wat heb je nodig? 

enkele draadjes saffraan (optioneel)*
4 el olijfolie
3-4 teentjes look
2 courgettes (ik heb 1 gele en 1 groene genomen)
3 lente-uitjes
2 el fijngehakte dille
2 eierdooiers
peper en zout

Pasta


Doe de saffraandraadjes in een droge pan en warm op, wanneer de saffraan begint te ruiken mag je ze in een potje doen. Zet weg.

Snijd de courgette in flinterdunne plakjes (1 mm) met een mandoline of in een keukenrobot.

Pel de look en druk plat met een groot mes.

Doe de olijfolie in de pan en leg er de look in. Laat op een heel matig vuur sudderen tot de look glazig ziet (zeker 8 minuten).

De courgettes mogen nu bij de look. Meng goed en laat onder een deksel garen gedurende 20 minuten. Roer af en toe.

Kook ondertussen de pasta in flink gezouten water volgens de instructies op de verpakking.

Snijd de lente-uitjes fijn en doe samen met de dille bij de courgettes.

Doe de eierdooiers in een kommetje en klop los met een kloppertje samen met de saffraan. Doe 1 sauslepel van het pastakookvocht bij de eierdooier  en klop goed, doe er een tweede sauslepel bij terwijl je blijft kloppen. Nog een derde en 't is klaar.

Haal de courgettes van het vuur en roer er de eierdooiers onder. Goed mengen. Kruid met peper en zout.

Giet de pasta af en doe meteen bij de courgettes. Opnieuw goed mengen.

Serveer meteen.


Smakelijk!


Ann

*Saffraan is het rode goud van de Abruzzen. De saffraan wordt gekweekt in en rond het dorpje Navelli op zo'n 30 km van L'Aquila. Ik ben er zelf niet geweest, maar de volgende keer ga ik zeker. Een fan van saffraan ga ik nooit worden, maar hier past het wonderwel bij, dus als je het in huis hebt zeker gebruiken.

Recept komt deels van Catherine.

** op de foto zie je ook nog wat fijngesneden courgettebloem. Da's gewoon voor de sier zenne. :)

Het lelijke champignonnekes pasta'ken.

Geef toe, het ziet er niet uit en daarom heb ik lang getwijfeld of ik het wel zou bloggen. Maar 't is gewoon lekker. Subtiel, dat wel, maar lekker. Ik had volkorenpasta genomen en dat zou ik nu niet meer doen omdat de smaak vrij overheerst. Maar ook nu weer heb je weinig ingrediënten nodig om te scoren. Wa peinsde? Gaan we eraan beginnen?



Wat heb je nodig?

1 bakje kastanjechampignons of gemengde
1 grote wortel
3-4 teentjes look
1 el fijngehakte rozemarijn
2 tl fijngehakte verse tijm
peper en zout
peterselie (fijngehakt)
3 el olijfolie

pasta

Kook de pasta volgens de instructies op de verpakking in gezouten water.

Borstel de champignons schoon en hak de ene helft in plakjes en de andere helft in fijne stukjes. Schil de wortel en snij in brunoise (piepkleine blokjes). Pel de look en druk plat met een groot mes.

Zet een pan op een matig vuur en warm er de olijfolie in op samen met de look. Kruid nu reeds gul met peper en zout. Doe er na 3-4 minuutjes de wortel bij en laat 5 minuutjes traag meegaren. Doe er nu de champignons bij en zet het vuur wat hoger. De  rozemarijn en de tijm mogen er ook bij.

Bak de champignons gaar (doe er eventueel nog wat olijfolie bij) en doe er op het einde een 4-5 eetlepels kookvocht van de pasta bij (dit maakt het wat romiger) en de peterselie. Peterselie staat niet op de foto, stomweg vergeten!

Giet de pasta af en doe bij de saus. Meng goed en serveer.


Smakelijk!


Ann

Eenvoudig maar toch heel bijzonder.

Je hebt het al gelezen, ik ben in Abruzzo met mijn gat in de boter gevallen. Niet alleen qua omgeving, weer, sfeer maar ook qua food. Want Catherine is namelijk een professional en dat heb ik geweten. Amai, heb ik daar lekker gegeten zeg. Eenvoudige en eigenlijk ook heel goedkope keuken, maar dan wel van topkwaliteit. Een van de dessertjes waar ze altijd mee scoorde was deze. Zo belachelijk simpel, niet te doen, maar hmmmmmmm ... je moet het zeker eens proberen. Kom, we beginnen eraan!



Wat heb je nodig ?

Enkele sinaasappels van goede kwaliteit
2-3 el extra-vergine olijfolie van goede kwaliteit
10 blaadjes basilicum
1 snuf fleur de sel of maldonzout (geen gewoon keukenzout)


Snijd met een mes de boven- en onderkant van de appelsien tot je het vruchtvlees ziet. Zet de sinaasappel op de snijkant en snijd dan met een mes de rest van de schil af door van boven naar beneden te snijden. Zorg dat je geen wit meer hebt want dat smaakt bitter.

Snijd het vruchtvlees in plakjes en verdeel over een mooie schaal. Besprenkel met de olijfolie en de blaadjes basilicum en zet op tafel. Doe er pas op het laatste moment de fleur de sel over.

Zo simpel is dat!


Ciao en smakelijk!

Ann

L'Aquila, een Italiaanse tragedie.

L'Aquila was tot 6 april 2009 het kloppende hart van Abruzzo. Je kan het heel goed vergelijken met Leuven. Qua grootte, aantal inwoners, bedrijvigheid én het was/is een universiteitsstad. Prachtige gebouwen, leuke gezellige straatjes, veel toffe winkeltjes, welig tierend toerisme. Leuven dus.



En dan die aardbeving. 305 (sommige bronnen spreken van 297) mensen lieten het leven, waarvan meer dan 50 studenten. Mijn vrienden raadden het me enerzijds af om L'Aquila te bezoeken, maar anderzijds vonden ze dat ik moest gaan.



Het eerste wat je in de hermetisch afgesloten stad ziet, zijn de Alpini. Een militaire divisie die instaat voor de bewaking van het zo goed als volledig verlaten L'Aquila.



Zij controleerden elk voertuig dat L'Aquila wou binnenrijden (voertuigen van bouwvakkers en de weinige inwoners). Enkel de hoofdstraat was open voor het publiek (een smallere versie van de Bondgenotenlaan).



Eigenlijk staan zo goed als alle huizen nog rechtop in L'Aquila, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Alle huizen staan bol, schots en scheef. Nu is alles, maar echt alles volledig gestut en dat geeft een op zijn zachtst gezegd een bevreemdend gevoel.



Als je in de stad rondloopt proef je vrijwel meteen het betonstof in je mond. Wat een verschrikking moet dat hier geweest zijn. Overal zijn ze wel aan het heropbouwen en het restaureren/renoveren, maar er is nog heel veel werk. Dat gaat zeker nog een jaar of 10 duren voor deze stad weer in zijn oude glorie is hersteld.



De (verborgen) armoede moet er dan ook groot zijn. Huis kwijt, alles kwijt. Je wilt het niet meemaken. Maar de Italianen zijn een fier volkje en het eerste winkeltje dat opnieuw openging was dan ook het meest gekende. "Fratelli Nurzia" is een begrip in Italië met zijn artisanale chocolade nougat.



Van de misschien wel duizend winkeltjes in de binnenstad zijn er misschien nu nog 10 open. Maximaal. Buiten L'Aquila hebben ze wel nieuwe winkelcentra gebouwd met de gebruikelijke H&M, Kruidvat, en andere brol. Bye bye authenticiteit.



Het erge is dat de beschikbare winkelruimtes in L'Aquila stad aan woekerprijzen worden aangeboden. Hallucinant eigenlijk. De winkeltjes die nu open zijn, zijn van handelaren die het pand al bezaten, anders is het niet mogelijk om opnieuw te beginnen.

De mensen zelf wonen nu in snel gebouwde woonkazernes net buiten de stad. Niet ideaal op lange termijn, denk ik.



Links op de foto zie je een 'voorstadje', rechts de noodwoningen.



Enfin, de Alpini waren vriendelijke gasten, da's ook al veel. En gelukkig zijn de fenomenale landschappen hetzelfde gebleven.




Ciao!

Ann

Sulmona, waar de confetti niet van papier is.

Wist je dat bijna alle doopsuiker uit Italië komt? En welbepaald uit één plaats? Sulmona heet de stad en deze ligt, zoals je al kan vermoeden in Abruzzo. Sulmona is een heerlijke plek om te vertoeven. Niet zo middeleeuws als de omliggende dorpjes, maar hier kan je wel gezellig shoppen. Het heeft eigenlijk de plaats van L'Aquila ingenomen op gebied van bedrijvigheid. De een zijn dood is de ander... inderdaad.

Overal zijn de straten bezaaid met winkeltjes die doopsuiker in alle geuren en kleuren verkopen. De bloemen die je op de foto ziet, zijn geen bloemen maar doopsuiker. Heel erg tof om te zien. Voor de goede verstaander: confetti is dus Italiaans voor doopsuiker.

Maar Sulmona heeft nog heel wat meer te bieden dan confiserie. Een prachtig plein met een aquaduct bijvoorbeeld. Heel imposant om te zien. Zeker met die bergen achter het plein (Piazza Garibaldi). Echt knap. 

Maar het grappigste van Sulmona was dat het er precies een bejaardenthuis voor de maffia is. Allez, zeg nu zelf. 

Maar ook het Palazzo SS. Annunziata mag er wezen. En de steegjes erachter. 

Je kan daar zelfs Inglish leren! Ies ai du'!

Het liefste was ik in het centrale park in Sulmona dat heerlijke verkoeling bood met zijn hoge bomen. Zalig mooi licht ook. En het had ook een druk bezocht fonteintje (zoals je zo vaak vindt in Italië) met lekker fris water.  

Maar eigenlijk hé, heb ik nog het meeste genoten van mijn vele rondritjes in de streek. Ik had zo'n blikken doos ter beschikking (een oud Opel Agila'tje) waarmee ik naar hartenlust kon rondsnorren. Je weet wel hoe dat gaat, venstertjes open, de geur van brem in je neus, krekels op de achtergrond. 

Soms was het geluid van de krekels zo sterk dat het mijn favoriete plaatselijke radio overstemde. Want ja, voor mij is reizen ook auditief en Radio Ciao hoorde daar bij. De mensen schoten wel altijd in de lach als ze mijn muziek hoorden, want 't is echt ouw peekes radio. Alleen als het accordeonmuziek was, ging de radio uit, maar voor de rest, laat maar komen. Ik heb het nogal voor Peppino Di Capri en zo. Heerlijk (fout). 

Allez morgen gaan we naar L'Aquila en daarna is mijn vertelseltje zo goed als uit en gaan we weer receptjes bloggen. En nog een paar boekrecensies, want dat heb ik daar ook gedaan. Boeken gelezen. 

Ciao!

Ann

Het verhaal achter La Festa della Pecora.

Die jaarlijkse bijeenkomst van studievrienden is zo'n dikke 20 jaar begonnen. Massimo lijdt aan een zeldzame spierziekte waardoor hij in een rolstoel is terecht gekomen. En omdat het steeds moeilijker werd om zijn vrienden te zien, was het een goed idee om jaarlijks een bijeenkomst te organiseren.



En je voelde ook dat het een heilig moment was, want in het begin waren wij (Catherine en ik) niet zo heel erg welkom bij zijn vrienden. Want ja, met zo'n 'in your face camera' in mijn handen, tja. Maar kom, die afstandelijkheid smolt al snel als sneeuw voor de zon toen we zelf ook de handen uit de mouwen staken.



Het feestje zelf vond plaats in een vakantiehuisje op zo'n 6 km van L'Aquila. Eigenlijk was een een soort van stenen tuinhuis waar binnen een rudimentaire keuken was geïnstalleerd en da's alles. Er was zelfs geen slaapgelegenheid of zo. Daaraan was een tuintje verbonden met enkele fruitbomen en met een prachtig zicht op de bergen.



Massimo zelf was een ongelooflijk opgewekte praatvaar en het verwonderde mij dan ook niet dat de mensen zo graag naar zijn feestje kwamen. Ik heb enkel in het begin bij de voorbereidingen wat foto's van hem kunnen nemen, want er stond altijd een pak mensen rond hem.



Zijn vrienden waren een bonte mengeling van artiesten, communisten, wetenschappers, filmmakers en andere zonderlinge zielen. Heerlijk.



De dame hierboven zei altijd: in mij zit er héél véél schoonheid. Kun je haar ongelijk geven? Het was trouwens zij die de heerlijke kaas gemaakt had en een dessert met filodeeg bovenaan en onderaan en daartussen overheerlijk ijs. Za-lig!



Deze twee mensen hebben elkaar gevonden tijdens de naweeën van de aardbeving. Waar ongeluk toch allemaal niet goed voor is.



Sabrina hierboven vertelde me dat het de eerste keer was in vier jaar dat er niet gehuild werd op het feestje. Al deze mensen hebben ofwel hun (t)huis of hun werk verloren of zelfs allebei tijdens de ramp.
Wij kunnen ons gewoon niet voorstellen hoe ingrijpend zoiets moet zijn. Dit zijn de mensen die we op televisie gezien hebben, maandenlang levend in tentenkampen. Waarvan Berlusconi laconiek zei: je moet het maar zien alsof je op vakantie bent. Het kalf.




Bovenstaande meneer was ongelooflijk verlegen maar wel een heel lieve man. Hij liet ons van alles proeven waaronder een overheerlijk kruidendrankje. Zo lekker man.



Je voelde er echt de bijzonderheid van het moment in de lucht hangen. Ik had constant het gevoel dat ik aanwezig was in een scène van La meglio gioventù. Ik ga het nooit vergeten.



De chef hierboven was in het begin het minste blij met onze aanwezigheid, maar naderhand was 'm toch ferm content dat we zijn stoofschotel lekker vonden. Zijn geadopteerde zoon was dol op hem, zo schoon om te zien.



Hierboven zie je François (mijn gastheer en echtgenoot van Catherine) en "Viva la Cappa" Enrico.



Deze man, die was zo grappig, je zou nooit denken dat hij professor Wiskunde is.



De zoon van de kaasmaakster.



Bovenstaande kerel doet mij denken aan Il Duce. LOL. Hij was toch zo'n alfamannetje met zijn camera. Heerlijk om hem bezig te zien.



Ah, en hier hebben we Catherine aan wie ik deze mooie reis te danken heb. Wie kan haar ongelijk geven dat ze Brussel stad verlaten heeft voor deze bijzondere plek?

Allez, dit was mijn Festa della Pescara verhaal. Morgen (of overmorgen) gaan we naar de plaats waar het doopsuiker vandaan komt. Ga je mee?

Ciao!

Ann

La Festa della Pecora

Tijdens het pizzafeestje op de eerste avond van mijn vakantie in Abruzzo had Peter voorgesteld om mee te komen naar het Festa della Pecora. Hij wou dat wij daar de voorbereidingen op de gevoelige plaat vastlegden.



Het enige probleem was, dat het een privé-feestje was van een zekere Massimo dus moest hij wel nog toestemming vragen. De dagen gingen voorbij en ik dacht het het wel niet meer zou doorgaan. Tot we op de vooravond van het feest toch een 'go' kregen.



Massimo nodigde al ruim 20 jaar elke eerste zaterdag van juli zijn oude studievrienden en kotgenoten uit om een eeuwenoude traditie te vieren. Het feest van het schaap. Als een herder merkte dat een oud schaap aan het einde van zijn krachten was, dan doodde hij het. Hij maakte het schoon, deed alles in een grote pot, samen met veel azijn en alles wat hij kon vinden van (vaak halfrotte) groenten en kruiden. Het bleef de hele dag sudderen en tegen dat de herder terug was van zijn lange dag, was het klaar.



Dat was het originele recept. Ondertussen hebben Massimo en zijn vrienden het recept wat gemoderniseerd en volledig op punt gesteld. Een van de redenen waarom schaap niet lekker ruikt als het klaargemaakt is, is omdat het niet goed werd schoongemaakt. Zo goed als alle vet moet weggesneden worden.



Daarna werd al het vlees in een grote pot gedaan en op het vuur gezet zodat het mooi kon dichtschroeien. Vervolgens werd het vlees onder water gezet en mocht het een uurtje koken om het resterende vet te laten smelten en de doordringende geur volledig weg te halen. Eens het water was afgegoten, konden ze verder gaan met het recept.



Er werden allerhande condimenti zoals zelfgekweekte ajuin, aardappelen, kolen, selder, wortel, wilde tijm, jeneverbessen aan toegevoegd. En wijn natuurlijk, veel wijn.





Terwijl het vlees stond te sudderen, stroomden steeds meer mensen toe. Iedereen had wel iets mee. Iemand had zelfs een heuse zelfgedroogde ham meegebracht. Zalig.



Een andere dame had een kaas (cacciocavallo) meegebracht die ze altijd in de meimaand maakte omdat dan de schapen de meeste kruiden aten en dus zeer smaakvolle melk voortbrachten. Die kaas werd dan 1 jaar onder de grond gerijpt. Het resultaat is een zoet-zoute kaas die elke pecorino doet verbleken. Wat een smaaksensatie!



Anderen hadden dan weer gebakken pasta mee, of slaatjes (er zat zelfs een berberse rijstschotel bij). Of wijn, of een vat bier...



In het plaatselijke brood wordt maar weinig zout (of vaak zelfs geen zoals bij de Toscanen) gebruikt. Dit heeft twee redenen, ten eerste omdat wat ze erop doen vaak al zout genoeg is en het dus een voor een perfect evenwicht zorgt. Anderzijds komt het door een oude belasting van de Paus. Die had een taks gevraagd op het zout dat in het brood gedaan werd. De plaatselijke bakkers zagen die extra taks niet zitten, en bakten gewoon brood zonder zout. Probleem opgelost.



Ondertussen was het schaap klaar en kon er gesmuld worden.



Het resultaat was een heerlijk smaakvolle stoofpot. Vol van smaak, zonder vieze geurtjes en perfect gegaard.





En die ham, die was gewoon op.



Morgen ga ik verder met het Festa della Pescara, maar dan eerder over de mensen zelf. Want ik heb daar heel wat mooie mensen mogen ontmoeten.




Ciao!

Ann