Barbecue with a view

Als je vanuit Calascio Santo Stefano binnenkomt ligt er rechts een baan met een slagboom. Je moet echt goed kijken, want je rijdt er zo voorbij. Deze weg leidt naar Campo Imperatore. Als de slagboom omhoog is, is het veilig en kan je daar naar hartelust rondtoeren. Alleen bij slechte weersomstandigheden mag je er geen gebruik van maken.

Het zicht tijdens deze 13 kilometer lange rit is a-dem-be-ne-mend. Je komt gewoon ogen te kort. Zo ongelooflijk mooi is het daar. 

De weg slingert langsheen heuvels, bergen en met kruiden en bloemen begroeide hellingen. Soms cirkelt er een arend boven je hoofd, of zie je nog net een adder over de weg wegschieten. Dit is de natuur zoals hij zou moeten zijn. Ongerept. 

Wilde paarden kun je daar ook tegenkomen. En koeien, veel koeien. Met hun typische bel rond de nek gebonden. Wat een heerlijk geluid. 

Overal zie je hoopjes (of hopen) stenen liggen. Schaapherders verzamelen zoveel mogelijk stenen zodat er maximaal gras en kruiden kunnen groeien voor hun schapen. Dit jaar was de natuur bijzonder gul met zijn bloemenpracht, mede doordat het uitzonderlijk veel geregend heeft. Kwakkelweer, heeft soms zijn voordelen. 

Na een rit van ongeveer 40 minuutjes (je rijdt gewoon heel traag want het is gewoon te mooi) zie je in de verte een houten hut opdoemen met heel wat volk rond. Vreemd eigenlijk want ik had tijdens de rit niemand gezien. Dit was een heel bijzondere plek: Ristoro Mucciante. 

Een simpel maar geniaal idee. Een artisanale slagerij met een 360° graden "National Geographic" view. Waarvan ze maximaal profiteerden want buiten hadden ze bbq's, tafels en banken gezet. 

Binnen kies je eerst het vlees (allemaal van lokale boeren) en dan bak je dat buiten op de bbq's.

Kruiden, marinades en sausjes kennen ze daar niet. En dat was ook helemaal niet nodig. Het vlees was al kruidig genoeg omdat de schapen simpelweg hun leven lang niets anders gegeten hadden. 

Het meest populair waren de arrosticini, lamspiesjes die ze daar 'en masse' verkochten. Sommigen kochten er zelfs honderd ineens. De bbq's waren hiervoor speciaal aangepast zodat de spiesjes perfect naast elkaar konden worden gelegd. 

De enige kruiding die je daar mocht gebruiken was het zout dat je daar overal op de baktafels vond. 

Ik ben absoluut geen grote vleeseter, en ik word zelden lyrisch over vlees, maar hiervoor maak ik een uitzondering. Dieren die in de allerbeste omstandigheden en volledig stressvrij opgroeien, dat kan alleen maar goede smaak opleveren. 

En dan ga je zitten, en je geniet van het lekkere eten, goed gezelschap, wat wijn. Heerlijk. Het viel me wel op dat iedereen (wij ook hoor) nog van alles extra bij hadden. Slaatjes, fruit,... Hier wordt echt nog evenwichtig gegeten. Er zaten daar een hoop mannen te smullen van hun vlees én hun groenten. 

Het enige wat ik niet geprobeerd heb, is de Marcetto. Da's een een typische kaas van Castel del Monte. Het bijzondere eraan is dat de (pecorino) kaas rot is en vol larven zit. Levende wel te verstaan, want als die dood zijn, dan is de kaas niet meer goed. De smaak is extreem sterk (neem hervekaas x10) en het smaakt vooral naar ammoniak. Het kan soms dagen duren vooraleer je de smaak uit je mond wegkrijgt, en daarom heb ik maar gepast. 

Morgen gaan we naar Massimo. Daar heb ik misschien wel een van de mooiste momenten uit mijn leven beleefd. 

Ciao!

Ann