Viva la cappa!

We zijn nog altijd op dag 1 van mijn bezoek. Toen Catherine en François mij kwamen ophalen aan de luchthaven in Pescara zeiden ze meteen dat we niet onmiddellijk naar huis gingen maar eerst langs vrienden moesten. Die vrienden wonen in Santo Stefano di Sessanio.

We waren namelijk uitgenodigd bij Enrico thuis omdat hij iets te vieren had. En omdat hij een houthoven in huis heeft én vrienden van alles hadden meegebracht dat ze zelf hadden gekweekt en/of gemaakt was het een pizzafeestje geworden. 

(enkele van bovenstaande foto's zijn van Catherine)

Behalve C & F kende ik daar niemand maar dat duurde niet lang. De wijn vloeide rijkelijk en de pizza's waren overheerlijk. Ik dacht dat ik al een goeie pizza had gegeten maar ik was verkeerd. Dit was echt fantastisch. Zelfgemaakte mozzarella (subliem), zelfgekweekte aubergines (die bijzonder veel smaak hadden), zelf ingemaakte tonijn, je kon het zo gek niet bedenken. En wijn, liters wijn. 

Telkens ze een glas inschonken riepen ze Viva la Cappa! Ik deed natuurlijk graag mee, maar het viel me wel op dat ze altijd in een lach schoten toen ze het riepen. Na een tijdje vroeg ik aan Catherine waar we eigenlijk op dronken. Bleek dat Enrico net een nieuwe dampkap had laten installeren en dat dit het inwijdingsfeestje was. Dus als ze ergens Viva la Cappa roepen, 't is voor de dampkap. 

Toen ik door het dorpje (dat enkel te voet kan bereikt worden) liep in het donker zag ik al dat het ongelooflijk mooi was. Daarom ben ik 's anderendaags teruggekeerd en het is inderdaad een droomplekje. Ik had het gevoel dat je er wel eens Romeo en Julia zou kunnen tegen het lijf lopen. Of Paola en den Albert.

Ook hier had het stadje wel te lijden gehad onder de aardbeving in 2009. De mooie fiere toren was ineengezakt en hier en daar waren huizen gestut en zelfs straatjes afgesloten. Maar de charme van het dorpje bleef wel mooi overeind, vond ik. 

Wat me wel opviel was dat sommige huizen half vervallen en half goed geconserveerd waren en dus bewoond. Heel vreemd. Blijkbaar koopt men daar geen volledige huizen, maar aanpalende kamers. Zo kan het dus dat een woning uit 3 verschillende huizen bestaat. 

Honden en katten zie je daar natuurlijk ook veel. Vooral grote herdershonden lopen daar en masse rond. Maar geen nood, ze zijn lief en hebben vaak schrik van mensen. 

San Stefano is lang deels verlaten geweest, maar de laatste 10 jaar zijn er steeds meer mensen zich komen vestigen die nu leven van het toerisme. Leuke winkeltjes hier en daar maken van San Stefano een mooie uitstap en zelfs een ideale uitvalsplek om de omringende dorpen te bezoeken. Wel je kuiten insmeren want het gaat daar flink op en af. 

Morgen neem ik je mee naar een van de meest idyllische plekken die ik ooit gezien heb. En daar hadden ze een simpel maar geniaal idee. 

Tot morgen en ciao!

Ann