Ben mijn hart verloren in Abruzzo...

Wat een mooie plek is me dat zeg. Ik had er eerlijk gezegd maar heel weinig van gehoord. Maar een vriendin die daar nu woont, nodigde me uit om daar een weekje te gaan logeren en neen zeggen is zo onbeleefd hé. Toen ze me kwamen ophalen aan de luchthaven van Pescara (belachelijk goedkope vlucht met Ryanair) en naar het binnenland reden, wist ik meteen, ik zit hier op mijn plaats. Prachtige vergezichten, 360° natuur, natuur en nog eens natuur. Oh ja, en hier en daar ook nog eens een idyllisch dorpje.



Maar waar ligt Abruzzo nu? Wel, ten oosten van Rome. De bekendste stad is L'Aquila, de plaats die zo zwaar te lijden heeft gehad van die aardbeving vier jaar geleden. Maar in latere blogposts meer daarover.

Ik verbleef in Calascio (anderhalf uur van Rome), een piepklein dorpje midden in een natuurpark (Parco Nazionale Del Gran Sasso E Monti Della Laga). Daar zijn 112 geregistreerde inwoners, maar er verblijven er slechts een 80-tal permanent. Calascio is vooral gekend voor zijn schitterend gelegen kasteel (Rocca Calascio).



De eerste dag wou ik doen zoals de grote en helemaal te voet naar het kasteel lopen. Pfew. Had ik dat geweten, dan was ik misschien niet geweest. En misschien maar beter zo. Het is een heel steile klim naar boven van zo'n 8 kilometer in totaal, maar de visuele beloning is eens zo groot.



Trouwens, ik heb de klim twee keer gedaan omdat aan het einde van de vakantie me dat klimmen veel beter afging. Neh!

Wat je er tijdens de tocht voortdurend vond was wilde tijm. Een heerlijk kruid dat ergens tussen tijm en rozemarijn ligt. Zalig én ook een mooi plantje, vind ik.



Doordat Calascio midden in een natuurpark ligt, is de lucht er bijzonder zuiver. Zo zuiver zelfs dat een zeldzaam voorbijrijdende auto echt stinkt. Dat merk je bij ons gewoon niet meer of het moet al een extreem vervuilend exemplaar zijn.



In Calascio zelf is er een klein winkeltje waar de eigenaars de hele dag op hun terrasje genieten (kun je ze ongelijk geven). Hun (nogal klein uitgevallen) kat heet trouwens Sarkozy. Naast hun Sali e Tabacchi zijn er ook nog twee cafeetjes. Het ene is van Serena (later meer over haar) waar de meer linkse bewoners op bezoek komen en het andere waar de rechtse stemmers hun koffie gaan drinken. Een koffie die daar slechts 90 cent (!!!!) kost. Grappig, die locale vetes.



De laatste lokale roddel was trouwens dat de burgemeester (die nogal klein van stuk is) was gedumpt door zijn vrouw voor de baas van de carabinieri. Jonger én groter, natuurlijk. Fin ja, de couleur locale da's het zout op ons patatten natuurlijk.



Waar ik geen foto van heb is van het wild dat je daar zomaar ziet rondlopen. Op een avond liepen er een 15-tal everzwijnen over de velden. Prachtig om te zien, zeker met die kleine biggetjes achter hun mama. Maar daar heb ik dus geen foto van want geen telelens.



Zo, dat was Calascio. Morgen meer over de streek en mijn eerste avontuur. Eentje dat ik nooit meer ga vergeten. Met de nogal charismatische figuur Enrico in de hoofdrol.



Ciao!