Die jaarlijkse bijeenkomst van studievrienden is zo'n dikke 20 jaar begonnen. Massimo lijdt aan een zeldzame spierziekte waardoor hij in een rolstoel is terecht gekomen. En omdat het steeds moeilijker werd om zijn vrienden te zien, was het een goed idee om jaarlijks een bijeenkomst te organiseren.
En je voelde ook dat het een heilig moment was, want in het begin waren wij (Catherine en ik) niet zo heel erg welkom bij zijn vrienden. Want ja, met zo'n 'in your face camera' in mijn handen, tja. Maar kom, die afstandelijkheid smolt al snel als sneeuw voor de zon toen we zelf ook de handen uit de mouwen staken.
Het feestje zelf vond plaats in een vakantiehuisje op zo'n 6 km van L'Aquila. Eigenlijk was een een soort van stenen tuinhuis waar binnen een rudimentaire keuken was geïnstalleerd en da's alles. Er was zelfs geen slaapgelegenheid of zo. Daaraan was een tuintje verbonden met enkele fruitbomen en met een prachtig zicht op de bergen.
Massimo zelf was een ongelooflijk opgewekte praatvaar en het verwonderde mij dan ook niet dat de mensen zo graag naar zijn feestje kwamen. Ik heb enkel in het begin bij de voorbereidingen wat foto's van hem kunnen nemen, want er stond altijd een pak mensen rond hem.
Zijn vrienden waren een bonte mengeling van artiesten, communisten, wetenschappers, filmmakers en andere zonderlinge zielen. Heerlijk.
De dame hierboven zei altijd: in mij zit er héél véél schoonheid. Kun je haar ongelijk geven? Het was trouwens zij die de heerlijke kaas gemaakt had en een dessert met filodeeg bovenaan en onderaan en daartussen overheerlijk ijs. Za-lig!
Deze twee mensen hebben elkaar gevonden tijdens de naweeën van de aardbeving. Waar ongeluk toch allemaal niet goed voor is.
Sabrina hierboven vertelde me dat het de eerste keer was in vier jaar dat er niet gehuild werd op het feestje. Al deze mensen hebben ofwel hun (t)huis of hun werk verloren of zelfs allebei tijdens de ramp.
Wij kunnen ons gewoon niet voorstellen hoe ingrijpend zoiets moet zijn. Dit zijn de mensen die we op televisie gezien hebben, maandenlang levend in tentenkampen. Waarvan Berlusconi laconiek zei: je moet het maar zien alsof je op vakantie bent. Het kalf.
Bovenstaande meneer was ongelooflijk verlegen maar wel een heel lieve man. Hij liet ons van alles proeven waaronder een overheerlijk kruidendrankje. Zo lekker man.
Je voelde er echt de bijzonderheid van het moment in de lucht hangen. Ik had constant het gevoel dat ik aanwezig was in een scène van La meglio gioventù. Ik ga het nooit vergeten.
De chef hierboven was in het begin het minste blij met onze aanwezigheid, maar naderhand was 'm toch ferm content dat we zijn stoofschotel lekker vonden. Zijn geadopteerde zoon was dol op hem, zo schoon om te zien.
Hierboven zie je François (mijn gastheer en echtgenoot van Catherine) en "Viva la Cappa" Enrico.
Deze man, die was zo grappig, je zou nooit denken dat hij professor Wiskunde is.
De zoon van de kaasmaakster.
Bovenstaande kerel doet mij denken aan Il Duce. LOL. Hij was toch zo'n alfamannetje met zijn camera. Heerlijk om hem bezig te zien.
Ah, en hier hebben we Catherine aan wie ik deze mooie reis te danken heb. Wie kan haar ongelijk geven dat ze Brussel stad verlaten heeft voor deze bijzondere plek?
Allez, dit was mijn Festa della Pescara verhaal. Morgen (of overmorgen) gaan we naar de plaats waar het doopsuiker vandaan komt. Ga je mee?
Ciao!
Ann
En je voelde ook dat het een heilig moment was, want in het begin waren wij (Catherine en ik) niet zo heel erg welkom bij zijn vrienden. Want ja, met zo'n 'in your face camera' in mijn handen, tja. Maar kom, die afstandelijkheid smolt al snel als sneeuw voor de zon toen we zelf ook de handen uit de mouwen staken.
Het feestje zelf vond plaats in een vakantiehuisje op zo'n 6 km van L'Aquila. Eigenlijk was een een soort van stenen tuinhuis waar binnen een rudimentaire keuken was geïnstalleerd en da's alles. Er was zelfs geen slaapgelegenheid of zo. Daaraan was een tuintje verbonden met enkele fruitbomen en met een prachtig zicht op de bergen.
Massimo zelf was een ongelooflijk opgewekte praatvaar en het verwonderde mij dan ook niet dat de mensen zo graag naar zijn feestje kwamen. Ik heb enkel in het begin bij de voorbereidingen wat foto's van hem kunnen nemen, want er stond altijd een pak mensen rond hem.
Zijn vrienden waren een bonte mengeling van artiesten, communisten, wetenschappers, filmmakers en andere zonderlinge zielen. Heerlijk.
De dame hierboven zei altijd: in mij zit er héél véél schoonheid. Kun je haar ongelijk geven? Het was trouwens zij die de heerlijke kaas gemaakt had en een dessert met filodeeg bovenaan en onderaan en daartussen overheerlijk ijs. Za-lig!
Deze twee mensen hebben elkaar gevonden tijdens de naweeën van de aardbeving. Waar ongeluk toch allemaal niet goed voor is.
Sabrina hierboven vertelde me dat het de eerste keer was in vier jaar dat er niet gehuild werd op het feestje. Al deze mensen hebben ofwel hun (t)huis of hun werk verloren of zelfs allebei tijdens de ramp.
Wij kunnen ons gewoon niet voorstellen hoe ingrijpend zoiets moet zijn. Dit zijn de mensen die we op televisie gezien hebben, maandenlang levend in tentenkampen. Waarvan Berlusconi laconiek zei: je moet het maar zien alsof je op vakantie bent. Het kalf.
Bovenstaande meneer was ongelooflijk verlegen maar wel een heel lieve man. Hij liet ons van alles proeven waaronder een overheerlijk kruidendrankje. Zo lekker man.
Je voelde er echt de bijzonderheid van het moment in de lucht hangen. Ik had constant het gevoel dat ik aanwezig was in een scène van La meglio gioventù. Ik ga het nooit vergeten.
De chef hierboven was in het begin het minste blij met onze aanwezigheid, maar naderhand was 'm toch ferm content dat we zijn stoofschotel lekker vonden. Zijn geadopteerde zoon was dol op hem, zo schoon om te zien.
Hierboven zie je François (mijn gastheer en echtgenoot van Catherine) en "Viva la Cappa" Enrico.
Deze man, die was zo grappig, je zou nooit denken dat hij professor Wiskunde is.
De zoon van de kaasmaakster.
Bovenstaande kerel doet mij denken aan Il Duce. LOL. Hij was toch zo'n alfamannetje met zijn camera. Heerlijk om hem bezig te zien.
Ah, en hier hebben we Catherine aan wie ik deze mooie reis te danken heb. Wie kan haar ongelijk geven dat ze Brussel stad verlaten heeft voor deze bijzondere plek?
Allez, dit was mijn Festa della Pescara verhaal. Morgen (of overmorgen) gaan we naar de plaats waar het doopsuiker vandaan komt. Ga je mee?
Ciao!
Ann
Ik smul van de zalige verhalen. Zelf ook aan het aftellen voor onze welverdiende vakantie...
BeantwoordenVerwijderenPrachtige foto's trouwens !
Zo te zien en te lezen was het een zalig feest. Geweldig om zo'n mensen te kunnen ontmoeten in zo'n prachtige omgeving. Geniet er van en deel je verhaal met ons, ik ga mee :-)
BeantwoordenVerwijderen