Een boekreview en een joekel van een taalfout.

Het waren gekke weken, zoveel is zeker. Vaak werkdagen van 18 uur en méér, 7 dagen op 7, zonder pauzes, vaak zelfs zonder eten. Een beetje vreemd, ik weet het, maar als ik aan het werken ben, denk ik gewoon niet aan eten. Zelfs niet als het heerlijk geurend voor mijn camera staat te poseren. Niet gezond, da's waar, maar kom, we mogen niet klagen.

Ik heb ondanks alle drukte toch nog de tijd gevonden om een boek te lezen. Als ik gedurende een hele periode niets gelezen heb, dan begin ik altijd met een boek uit het lichtere genre. Een thriller of zo om weer 'goesting' te krijgen. Toevallig was de nieuwste John Grisham uit én ik had een boekenbon. Een nieuwe boekreview op jouw bord is het logisch gevolg.





Grisham heeft zo zijn voor- en tegenstanders, maar dit boek zou wel eens alle criticasters de mond kunnen snoeren. Het is fijnzinniger en vooral inventiever dan zijn vorige boeken. Het is heel creatief opgebouwd en je kan het plot echt niet voorzien. Of je zou eerst de laatste pagina moeten gelezen hebben.

Malcom Bannister is een zwarte advocaat van eind de dertig. Hij zit in de gevangenis voor een schimmig fraudegeval. Hij werkt in de gevangenisbibliotheek en om zijn tijd te verdrijven helpt hij zijn medegevangenen met hun rechtzaken. Hij moet nog 5 jaar brommen.

Plots wordt er een rechter en diens minnares vermoord en Bannister beweert hij dat hij weet wie de dader is. Volgens artikel 35 heeft hij recht op onvoorwaardelijke invrijheidsstelling als hij een moord kan helpen oplossen. Er wordt dankzij Bannister een verdachte gearresteerd en hij krijgt in ruil zijn vrijheid, een nieuwe identiteit en zelfs een nieuw gezicht.

Tot zover de korte inhoud. Meer kan ik echt niet kwijt, maar wat ik wel nog kan vertellen dat het zijn beste boek is dat ik tot nu toe van hem gelezen heb. De laatste boeken waren maar 'zozo'. Dit is echt wel van een heel ander kaliber.

Waarschijnlijk kunnen we volgend jaar al de film bewonderen. Als we rap zijn, want meestal draaien ze dit soort films maar een week of zo in de cinema. Als ze al in de cinema geraken.

Fin, ik zou het risico niet nemen en het boek lezen. De film in je hoofd is sowieso altijd beter.




Toen ik het boek dichtsloeg, viel mijn lodderoog op een joekel van een taalfout. Ik vraag me af of de mensen van de uitgeverij het gezien hebben of niet. Stel je voor, Trouw geeft je een lovende recensie, je mag zelfs een quote gebruiken op de cover en dan staat die joekel daar te blinken. Maak je er Trouw attent op en trap je op misschien wel heel lange tenen, of ben je waarheidsgetrouw en citeer je tot op de letter?

Een gewetenskwestie. Ik weet het.

Gelukkig is het de mijne niet.


Ann


P.S.: ik heb weer zin in een 'reeksje'. En dus mag je morgen aan een nieuw receptje verwachten.