Carnage, claustrofobische film met een open einde.

Ik heb het nogal voor films waarin weinig gebeurt maar toch van alles aan de hand is. Zo'n films waarbij je zelf nog een hele boel moet/mag invullen. Laat maar komen, denk ik dan. Carnage is er ook zo eentje. En met twee grootse madammen in absolute topvorm. Kate Winslet en Jodie Foster zijn werkelijk verbluffend in deze film.





Het verhaal speelt zich af in één appartement, waar 2 koppels elkaar voor het eerst ontmoeten. Hun zonen hebben gevochten en een van de twee kinderen heeft tijdens het gevecht twee snijtanden verloren. De bedoeling van de bijeenkomst is/was dat de beide ouderparen dit uitpraten. Maar naar mate het gesprek vordert, komt er steeds meer bovendrijven. En beginnen er maskers af te vallen. Meer nog, hoe dieper ze in discussie gaan, hoe kinderachtiger ze zelf worden. Heerlijk.

De film Carnage van Roman Polanski is een soort mix tussen Rope (Hitchcock) en Who's afraid of Virginia Woolf (Richard Burton en Liz Taylor). Alles speelt zich af in één ruimte en met slechts 4 acteurs. Het doet heel toneelmatig aan, wat ook normaal is want het was oorspronkelijk een toneelstuk.

Ik heb bij momenten echt hardop zitten lachen en het was een plezier om deze rasacteurs aan het werk te zien. Jodie Foster speelt de politiek correcte en lichtjes neurotische moeder op een magistrale manier en Kate Winslet is dan weer de zogezegd classy dame, maar dan ook weer niet. De echtgenoot van Kate Winslet (Christoph Waltz - Inglorious Bastards) speelt een druk bezette advocaat die zijn gsm liever ziet dan zijn gezin. En dat laatste levert heel wat grappige momenten op.

Het is echt genieten van al dit schaamteloos voyeurisme. Ik weet dat deze film nogal gemengde kritieken heeft gehad, en zelfs in de filmzaal was niet iedereen mee. Je houdt ervan of je haat het gewoon. Er is geen middenweg. En zeker met zo'n open einde.

Fijn hoor.