donderdag 19 april 2012

Het leven en zijn maffe wendingen.

Tonbouton met haar plastieken kodakske wou eens mijn verhaal kennen. Het verhaal van de foodfotografie en zo. Ik heb het hier half en half al eens verteld, maar ondertussen is er al zo veel veranderd dat een update misschien wel op zijn plaats is.

Ga even zitten, pakt u een koffietje en een koekske. Het kan zijn dat dit verhaal wel eventjes duurt. ;-)


Shoot for Zesta


Waar beginnen we? Bij mijn val? Neen, we gaan verder terug. Helemaal naar het begin van mijn "werkend" bestaan. Toen ik van school kwam, was er weinig werk. Ik had ook geen sexy diploma en ik mocht van mijn ouders niet verder studeren. Trouwens, ik wist helemaal niet wat ik wou doen. Ik wist dat ik creatief was, maar ja wat moet je er mee?

Ik ben dan maar begonnen aan de lopende band. Voor Donaldson, je weet wel die makers van die mickey mouse truien van vroeger. Met een schaartje moest ik minutieus de figuurtjes uitsnijden. Dag in dag uit. Dit was niets voor mij. Echt niet.

Ik ben blijven zoeken zoeken zoeken naar een job die bij mij paste. Honderden brieven heb ik verstuurd. Toen vond ik een job in bij een theatergezelschap in Gent. Dat was eigenlijk een duobaan, enerzijds werkte ik voor het theater en anderzijds was ik verantwoordelijk voor een deel van de organisatie van de Gentse Feesten. Dat was al meer mijn ding, maar toch niet helemaal. Ik ben geen administratief wonder en de relatie met mijn baas was op z'n zachtst gezegd niet optimaal. Na een jaar of twee was het genoeg geweest.


Shoot for Zesta


Het was de periode van de Franse presidentsverkiezingen én van de Franse kernproeven. De krant De Morgen had een advertentie geplaatst met de kop van Jacques Chirac die boordevol puisten stond. De headline was "Presidentsverkiezingen" "We wensen hem een goede uitslag". Blijkbaar sprak die advertentie heel veel mensen aan, want her en der zag je in Gent die advertentie aan het raam hangen.

Dat was voor mij een "lightbulb moment" zoals dat heet. DAT WIL IK DOEN! Ik ben de maandag naar de bibliotheek gegaan in Gent, heb daar het PUB boek gevonden (waar alle reclamebureau's in staan). Ik sloeg het boek open en kwam terecht op de pagina van Leo Burnett.

Ik heb ze dezelfde dag nog een brief geschreven. De dinsdag kreeg ik telefoon dat ik mocht langskomen. De woensdag was ik aangenomen. Maria Gullentops (toen copywriter-in-chief) heeft mij het vak geleerd. Dat was een grote madame, een echte klassebak, talentvol, heel inspirerend en vooral een grote deugniet. Zij genoot van mijn onnozel enthousiasme, van mijn wil om steeds beter te worden.

Ik had mijn ding gevonden. Dit deed ik echt graag, met hart en ziel. Ondanks mijn enthousiasme verliep mijn carrière toch vrij moeizaam. Ik ging na mijn stage bij Burnett naar een ander reclamebureau en ik werd daar "de Flamand de service". Ik kreeg het minst sexy werk, vaak veel vertaalwerk. Weinig creatief. Maar ik ben blijven geloven, en gelukkig smolt dat reclamebureau samen met het grote DDB.

Daar vocht ik voor mijn kansen. Voor mijn moment. Niet lang daarna mocht ik op zoek gaan naar een Art Director. Ik koos voor een onnozele duif, Elza D genaamd. We hadden het geluk dat we met een paar heel getalenteerde mensen mochten werken waar we massa's van geleerd hebben. Creatief ging het supergoed en we begonnen ook prijzen te winnen.


Shoot for Zesta


Maar de creatieve leiding werd ontslagen, en er kwamen nieuwe mensen in de plaats. Die mensen hadden het jammer genoeg niet zo voor ons en de druk op ons beiden werd onhoudbaar. We moesten DDB verlaten en we zijn dan voor onszelf begonnen. Niet zo heel lang daarna werd Elza lerares reclamevormgeving en ik deed al copywritend mijn ding. De zaken gingen goed, ik was gelukkig.

Tot in 2008 de crisis begon, en dat was hard. Mijn opdrachten waren zowat herleid tot NUL. Heel stresserende tijden. We hadden pas gebouwd, kun je de paniek voorstellen? Eind 2009 begon het werk geleidelijk aan weer aan te zwengelen. Ik zat toen al bijna een jaar zonder inkomen.


Shoot for Zesta


En dan kwam mijn noodlottige val. Ik viel met mijn rug op een onnozel trapje van ochottekes 2 treden. Tijdens de uren dat ik op de grond gelegen heb, wachtend op hulp, kwam ik tot het besef dat mijn leven zoals ik het kende voorgoed voorbij was. Ik wist het gewoon. Het liedje was over en uit. Heel veel dromen zijn toen aan diggelen gevallen, en zeker niet alleen op beroepsvlak.

Ik heb bijna anderhalfjaar niet kunnen werken. Ik kan je verzekeren als zelfstandige was dat hard. Heel hard. Financieel, emotioneel, en fysiek. Ik kan nog steeds niet lang zitten, ik heb voortdurend pijn. Het is het eerste wat ik voel als ik 's ochtends mijn ogen opendoe, en het is het laatste wat ik voel als ik in slaap val.

En toen zei Elza D, Ann begin met een blog. Dat gaat u deugd doen. Maar ja, over wat moest ik schrijven? Er gebeurde niets in mijn leven. Ik zag geen mensen, kreeg heel weinig bezoek, en had geen kinderen. Ik kon gelukkig wel koken, dat was het eerste wat ik tijdens mijn revalidatie kon.

Dus ben ik daar maar over beginnen bloggen (eind 2010). Ik had toevallig net voor mijn val een spiegelreflexcamera gekocht (ook door Elza) en dus nam ik daar foto's van. Van mijn avondeten.

En daar was 'lightbulb moment' nummer twee.

Potverdikke, die foto's waren nog zo lelijk niet. En ja, gedreven als ik ben, moest en zou ik alles over foodfotografie te weten komen.

Ik ben als een bezetene beginnen oefenen. Elke dag. Ik pushte mezelf steeds verder. Het moest en zou beter worden. Ik wou mooie foto's maken. Met een leuke styling, een eigen stijl. Neen niet zomaar een correcte foto, alles moest kloppen. De ondergrond, het juiste bord, een bijpassend glas... Die drive die ik voor mijn copywriting had, voelde ik nu ook voor de foodfotografie. Ik moet, ik wil en ik zal. Ik zal!

En toen (een dik jaar later) kwam Zesta op de proppen. Zij volgden mijn blog al een tijdje en vonden mijn foto's leuk. Of ik voor hen geen foto's wou nemen. 100 stuks. Mijn foodfotografiecarrière ging toen echt van start. (Merci Caroline en Elise, echt) Mijn foto's voor hen worden steeds beter, zeker de laatste vind ik al redelijk ok. Maar het moet nog beter. Veel beter.

Ik ga daarvoor vechten. Elke dag opnieuw. Ik moet, ik wil en ik zal. Ik zal!

cheesecake

Ik ben altijd een dromer geweest. Maar ik ben wel zo realistisch dat ik er alles aan doe om mijn dromen waar te maken. Je kansen en je geluk moet je toch wel een beetje forceren. Copywriting blijft mijn grote liefde. Maar verdekke het krijgt toch serieuze concurrentie van de fotografie.

Het komt allemaal goed. Het moet. Het zal. Waarom? Omdat ik het zo wil!


Ann
De lucky bastard.



Van moetens.


Ps: Merci Els. Onnozele duif.

36 opmerkingen:

  1. verdorie, ik had toch gedacht dat je al lang van die gezondheidsklachten af was!

    en voor de rest : ge zijt een straffe madame!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. nee hoor, maar ik laat het niet mijn leven beheersen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Inspirerend verhaal! Misschien moet ik ook eens vallen, maar dan wel liever figuurlijk ;-) En wat een blog toch kan doen, wie had dat ooit gedacht... Bedankt om dit te delen, en hopelijk vermindert de pijn...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een krachtig en inspirerend verhaal! Je passie volgen, en dan zelf gaan voor je kansen en geluk! En jij bereikt er echt fantastische resultaten mee: prachtige blog, prachtige foto's! En de recepten zijn nog lekker ook ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. 't ga nie dat besta nie, waar een wil is, is een weg, yes we can ... en dan doorspekt met lekkers, een compilatie van jou talenten !
    Straffe madam !

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik zen toch fier op u hoor. Effenaf. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Even kiekevel hier... Je oog voor detail en je goesting in eten zie je in elke foto knipogen, en da's erg bijzonder. Doe zo voort!
    En nu eens naar die Zesta gaan zoeken :)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Maffe wendingen, inderdaad. Ik ben gek op zulke verhalen! Die wilskracht straal je helemaal uit!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. En ik heb er inderdaad een kopje koffie bij genomen..

      Verwijderen
    2. Kan ik mij zo voorstellen dat kopje koffie naast jou pc :)

      Verwijderen
  9. Amai, Ann, knap wat je gerealiseerd hebt! Een vechterke, dat zie ik graag. Je zal het nog ver schoppen met die gedrevenheid van je.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een verhaal, en wat een vechter! (omdat ik je blog pas 1,5 maand volg wist ik hier niets vanaf) Respect An, je weet er altijd iets van te maken.
    Zo zie je maar als je iets wilt, en er echt voor gaat, dan lukt het je!

    De laatste foto (met het bruin) is ontzettend mooi!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Je bent een voorbeeld, een straffe madam!
    Ik ben één en al bewondering voor u, blijven bijten meid!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Straf verhaal ... wat puisten toch allemaal teweeg kunnen brengen bij een mens ... veel succes met je foodfotografie en bij alles wat je nog mag ondernemen !

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Chapeau. En heel veel succes met je verdere dromen.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Bijven gaan hé, blijven gaan! Mijn mond valt open van bewondering en deze keer niet alleen voor je foto's.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Amai...wat een verhaal...ik dacht eerst pfieuw moet ik dat allemaal lezen, maar je hebt mijn aandacht getrokken en ik bleef maar verder lezen. Het is pakkend en inspirerend en een pracht voorbeeld...ik ben blij dat ik je mocht leren kennen op Van Katoen. Echt!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Waaw, sjiek verhaal. Wat een vechter ben jij, zeg! Ik weet eerlijk gezegd absoluut niet wat tegenslag met mij zou doen, geen idee of ik zo'n doorzetter zou zijn. Ik doe wat ik wil doen en ik maak mijn eigen leven ja, maar het wordt mij eerlijk gezegd ook wel allemaal een beetje in mijn schoot geworpen. Ik vind het ontzettend knap dat je zo blijft doorgaan en blijft vechten voor wat je echt wilt!
    Ik heb zin om zo'n cheerleaderdanske te doen, Go Ann, go Ann, GOOOOOO ANN!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Amaai veel respect. Daar heb ik echt bewondering voor. Je passie volgen en blijven vechten, daar doe ik mijn petje voor af!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Amai, wat een verhaal. Knappe madam ben jij! Dat doorzettingsvermogen is goud waard, duidelijk!

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Heel inspirerend. Mooi om te lezen, en vooral te onthouden.

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Knap en inspirerend verhaal! Wat gaat dat zijn als je foto's nog beter worden, ik vind ze nu al geweldig schoon!

    BeantwoordenVerwijderen
  21. daar word ik toch even stil van! respect!
    ik duim voor het vervolg, en je mag altijd roepen als je hulp nodig hebt hoor!!

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Waar en wil is, is een weg! Mooi verhaal hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Ik volg je blog nu een maand of wat en was onder de indruk van de mooie foto's en leuke recepten. Nu ik dit lees ben je voor mij, als gedwongen thuiszitter door chronische aandoening, helemaal een inspiratiebron.

    Ontzettend inspirerend om te lezen wat je ondanks veel tegenslag en ongemak kunt bereiken!

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Ann, wat 'n geweldig verhaal... een opsteker voor velen! En ik ben er heilig van overtuigd dat als jij een kook- en inspiratieboek uitgeeft het ook (cfr...) een geweldig succes zal zijn. Doen hé! Ik teken alvast in!

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Mooi. Wordt ongetwijfeld vervolgd! ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Mooi verhaal, om stil van te worden...het ga je goed, je hebt het gewoon in je vingers.

    Ik wou je nog bedanken voor de ontzettend leuke en interessante workshop. Je ga heel veel van je tips opvolgen, doen en blijven doen en vooral heel veel vloeken...

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Je verhaal zet tot nadenken en maakt meteen duidelijk dat je een enorme wilskracht hebt. Als eens bij een momedia of uitgeverij snor gepolst of ze geen foto's nodig hebben?

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Op de momenten zelf zult ge dat zo niet gedacht hebben, maar als ik dat nu lees, dan denk ik: "amai, wat een schoon verhaal!"

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Grote fan! Helemaal vanuit Australie geniet ik van jouw mooie foto's, lekkere receptjes en toffe teksten :)
    Thx!

    BeantwoordenVerwijderen
  30. amai, wat een straf verhaal ... jij weet van aanpakken, zoveel is duidelijk ... goe bezig :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  31. Wat een prachtig verhaal...... achteraf. Toen je overal middenin zat, waren het vast niet altijd fijne tijden. Maar wie weet zijn nu de stukjes grotendeels op hun plaats gevallen en ga je een grote toekomst tegemoet als fotografe (niet alleen van eten, je dierenfoto's vind ik ook prachtig, misschien nog wel mooier).
    Ik hoop voor je dat je nu geniet van je leven zoals het is en dat dat zo zal blijven. Ik wens je veel geluk in de dingen die op je pad komen.

    BeantwoordenVerwijderen
  32. Nu pas je blog ontdekt, ik moet dus nog veel leesvoer inhalen, maar ga dat met plezier en véél goesting doen .. mijn motto : 'If you can dream it, you can do it', we zitten op dezelfde golflengte ! Nog veel foto- en kookplezier, wij genieten mee !

    BeantwoordenVerwijderen
  33. Nondeju! Tranen van herkenning wat een verhaal! Ik kom zomaar op je blog terecht en heb toevallig met een aantal vriendinnen afgeproken om binnenkort een blog te gaan starten. Ik kan niet fotograferen maar zal er nu ik dit lees zeker voor gaan! Bedankt voor de trap onder mijn kont.

    BeantwoordenVerwijderen
  34. Een hobbelig parcours, maar die zijn meestal het boeiendst. Chapeau voor wat je telkens bereikt, in welke situatie je ook terechtkomt!
    En de recepten & foto 's zijn allemaal even geweldig!

    BeantwoordenVerwijderen