Het leven en zijn maffe wendingen.

Tonbouton met haar plastieken kodakske wou eens mijn verhaal kennen. Het verhaal van de foodfotografie en zo. Ik heb het hier half en half al eens verteld, maar ondertussen is er al zo veel veranderd dat een update misschien wel op zijn plaats is.

Ga even zitten, pakt u een koffietje en een koekske. Het kan zijn dat dit verhaal wel eventjes duurt. ;-)





Waar beginnen we? Bij mijn val? Neen, we gaan verder terug. Helemaal naar het begin van mijn "werkend" bestaan. Toen ik van school kwam, was er weinig werk. Ik had ook geen sexy diploma en ik mocht van mijn ouders niet verder studeren. Trouwens, ik wist helemaal niet wat ik wou doen. Ik wist dat ik creatief was, maar ja wat moet je er mee?

Ik ben dan maar begonnen aan de lopende band. Voor Donaldson, je weet wel die makers van die mickey mouse truien van vroeger. Met een schaartje moest ik minutieus de figuurtjes uitsnijden. Dag in dag uit. Dit was niets voor mij. Echt niet.

Ik ben blijven zoeken zoeken zoeken naar een job die bij mij paste. Honderden brieven heb ik verstuurd. Toen vond ik een job in bij een theatergezelschap in Gent. Dat was eigenlijk een duobaan, enerzijds werkte ik voor het theater en anderzijds was ik verantwoordelijk voor een deel van de organisatie van de Gentse Feesten. Dat was al meer mijn ding, maar toch niet helemaal. Ik ben geen administratief wonder en de relatie met mijn baas was op z'n zachtst gezegd niet optimaal. Na een jaar of twee was het genoeg geweest.





Het was de periode van de Franse presidentsverkiezingen én van de Franse kernproeven. De krant De Morgen had een advertentie geplaatst met de kop van Jacques Chirac die boordevol puisten stond. De headline was "Presidentsverkiezingen" "We wensen hem een goede uitslag". Blijkbaar sprak die advertentie heel veel mensen aan, want her en der zag je in Gent die advertentie aan het raam hangen.

Dat was voor mij een "lightbulb moment" zoals dat heet. DAT WIL IK DOEN! Ik ben de maandag naar de bibliotheek gegaan in Gent, heb daar het PUB boek gevonden (waar alle reclamebureau's in staan). Ik sloeg het boek open en kwam terecht op de pagina van Leo Burnett.

Ik heb ze dezelfde dag nog een brief geschreven. De dinsdag kreeg ik telefoon dat ik mocht langskomen. De woensdag was ik aangenomen. Maria Gullentops (toen copywriter-in-chief) heeft mij het vak geleerd. Dat was een grote madame, een echte klassebak, talentvol, heel inspirerend en vooral een grote deugniet. Zij genoot van mijn onnozel enthousiasme, van mijn wil om steeds beter te worden.

Ik had mijn ding gevonden. Dit deed ik echt graag, met hart en ziel. Ondanks mijn enthousiasme verliep mijn carrière toch vrij moeizaam. Ik ging na mijn stage bij Burnett naar een ander reclamebureau en ik werd daar "de Flamand de service". Ik kreeg het minst sexy werk, vaak veel vertaalwerk. Weinig creatief. Maar ik ben blijven geloven, en gelukkig smolt dat reclamebureau samen met het grote DDB.

Daar vocht ik voor mijn kansen. Voor mijn moment. Niet lang daarna mocht ik op zoek gaan naar een Art Director. Ik koos voor een onnozele duif, Elza D genaamd. We hadden het geluk dat we met een paar heel getalenteerde mensen mochten werken waar we massa's van geleerd hebben. Creatief ging het supergoed en we begonnen ook prijzen te winnen.





Maar de creatieve leiding werd ontslagen, en er kwamen nieuwe mensen in de plaats. Die mensen hadden het jammer genoeg niet zo voor ons en de druk op ons beiden werd onhoudbaar. We moesten DDB verlaten en we zijn dan voor onszelf begonnen. Niet zo heel lang daarna werd Elza lerares reclamevormgeving en ik deed al copywritend mijn ding. De zaken gingen goed, ik was gelukkig.

Tot in 2008 de crisis begon, en dat was hard. Mijn opdrachten waren zowat herleid tot NUL. Heel stresserende tijden. We hadden pas gebouwd, kun je de paniek voorstellen? Eind 2009 begon het werk geleidelijk aan weer aan te zwengelen. Ik zat toen al bijna een jaar zonder inkomen.





En dan kwam mijn noodlottige val. Ik viel met mijn rug op een onnozel trapje van ochottekes 2 treden. Tijdens de uren dat ik op de grond gelegen heb, wachtend op hulp, kwam ik tot het besef dat mijn leven zoals ik het kende voorgoed voorbij was. Ik wist het gewoon. Het liedje was over en uit. Heel veel dromen zijn toen aan diggelen gevallen, en zeker niet alleen op beroepsvlak.

Ik heb bijna anderhalfjaar niet kunnen werken. Ik kan je verzekeren als zelfstandige was dat hard. Heel hard. Financieel, emotioneel, en fysiek. Ik kan nog steeds niet lang zitten, ik heb voortdurend pijn. Het is het eerste wat ik voel als ik 's ochtends mijn ogen opendoe, en het is het laatste wat ik voel als ik in slaap val.

En toen zei Elza D, Ann begin met een blog. Dat gaat u deugd doen. Maar ja, over wat moest ik schrijven? Er gebeurde niets in mijn leven. Ik zag geen mensen, kreeg heel weinig bezoek, en had geen kinderen. Ik kon gelukkig wel koken, dat was het eerste wat ik tijdens mijn revalidatie kon.

Dus ben ik daar maar over beginnen bloggen (eind 2010). Ik had toevallig net voor mijn val een spiegelreflexcamera gekocht (ook door Elza) en dus nam ik daar foto's van. Van mijn avondeten.

En daar was 'lightbulb moment' nummer twee.

Potverdikke, die foto's waren nog zo lelijk niet. En ja, gedreven als ik ben, moest en zou ik alles over foodfotografie te weten komen.

Ik ben als een bezetene beginnen oefenen. Elke dag. Ik pushte mezelf steeds verder. Het moest en zou beter worden. Ik wou mooie foto's maken. Met een leuke styling, een eigen stijl. Neen niet zomaar een correcte foto, alles moest kloppen. De ondergrond, het juiste bord, een bijpassend glas... Die drive die ik voor mijn copywriting had, voelde ik nu ook voor de foodfotografie. Ik moet, ik wil en ik zal. Ik zal!

En toen (een dik jaar later) kwam Zesta op de proppen. Zij volgden mijn blog al een tijdje en vonden mijn foto's leuk. Of ik voor hen geen foto's wou nemen. 100 stuks. Mijn foodfotografiecarrière ging toen echt van start. (Merci Caroline en Elise, echt) Mijn foto's voor hen worden steeds beter, zeker de laatste vind ik al redelijk ok. Maar het moet nog beter. Veel beter.

Ik ga daarvoor vechten. Elke dag opnieuw. Ik moet, ik wil en ik zal. Ik zal!



Ik ben altijd een dromer geweest. Maar ik ben wel zo realistisch dat ik er alles aan doe om mijn dromen waar te maken. Je kansen en je geluk moet je toch wel een beetje forceren. Copywriting blijft mijn grote liefde. Maar verdekke het krijgt toch serieuze concurrentie van de fotografie.

Het komt allemaal goed. Het moet. Het zal. Waarom? Omdat ik het zo wil!


Ann
De lucky bastard.



Van moetens.


Ps: Merci Els. Onnozele duif.