De Bedlegerige, het nieuwe boek van Geertrui Daem

Ik was echt in dubio toen in de boekenwinkel stond. Aan de ene kant trok de titel mij enorm aan, maar aan de andere kant had ik een nogal vernietigende recensie gelezen in De Morgen. Ik had gelukkig nog een boekenbon, dus ik dacht... waarom niet? En ik heb er gelukkig geen spijt van gekregen!




Ik heb dit boek op dinsdag gekocht. Ergens in de namiddag. Ik ben er rond 17u beginnen in te lezen en tegen middernacht was het uit. En dat terwijl ik ook nog anderhalf uur met de hondjes was gaan wandelen én eten gekookt heb én er een foto van genomen. Dus da's behoorlijk snel om er zo'n driehonderd pagina's door te hossen.


Ik vond het dus echt wel goed. Geertrui Daem heeft de opmerkelijke gave om de personages heel beeldend te scheppen. Baziel, Mevrouw Cleemput, nonkel Roger, je ziet het helemaal voor je.

Ze vertelt ons het verhaal van Baziel Cleemput, een jongen van een jaar of zeventien die op 10 oktober 1957 plots geen vin meer kan veroeren. Hij ligt bewegingsloos in zijn bed. Zijn benen en rug volledig verlamd, zonder enige aanleiding. Dokters onderzoeken hem, maar vinden geen antwoord.

Na enige tijd vermoed nonkel Roger (een rooie in hart en nieren) dat het waarschijnlijk de schuld is van de brand in de kerncentrale van Windscale in Engeland. Ten einde raad gaan ze naar de Mariagrot in Oostakker om genezing te zoeken. Maar bij stom toeval geneest hij zelf een meisje. Natuurlijk krijgt Baziel een hoop media aandacht en geniet hij van het circus er om heen.


Toegegeven, de plot is misschien wat vergezocht, maar in de jaren vijftig geloofden de mensen nog in mirakels. Dus dat was voor mij echt geen issue. Volgens De Morgen was ze veel te grotesk en naturalistisch in haar beschrijvingen... inderdaad er kwam wat pipi en kaka aan te pas, maar geloof me, een echte bedlegerige patiënt herkent dat gevoel maar al te goed. Zijn moeder had ook de rare tic om haar zoon om de haverklap een lavement te geven. Maar volgens mij was dat een vorm van macht ten opzichte van haar zoon. Dus het had zeker wel een functie in het verhaal.

Neen, ik heb er met volle teugen van genoten. Ik heb het boek in een rotvaart en met een grote glimlach uitgelezen. Was al eens blij om een paar woorden Oost-Vlaams te lezen. En ja, ik hou van die stijl, ben al van kindsbeen af een fan van Cyriel Buysse, dus de pen van Geertrui Daem ligt me zeker.

Meer van dat!