XY, de nieuwe Sandro Veronesi

Op een wintermorgen worden drie inwoners van San Giuda, een afgelegen bergdorp in Noord-Italië, geconfronteerd met elf zwaar verminkte lichamen. Allemaal zijn ze op een verschillende manier gestorven, en raar genoeg op hetzelfde tijdstip. Niemand begrijpt wat er is gebeurd. Don Ermete, één van de drie getuigen wil zijn parochianen niet in de steek laten. Samen met Giovanna Gassion, een jonge psychiater probeert hij deze verloren, weerbarstige mensen te redden.





Je zou denken dat dit boeken een thriller is waar koortsachtig gezocht wordt naar het hoe, waarom en vooral wie het gedaan heeft. Niet bij XY. Het is een boek zoals ik er nog nooit een gelezen heb. Bevreemdend, boeiend, beklemmend... 't heeft het allemaal. Gek genoeg ligt de sterkte van dit boek niet in de woorden, maar in de stiltes. Het boek gaat vooral over hoe mensen omgaan met verlies, angst en vooral het niet begrijpen. Want sommige mensen zijn wel op een heel vreemde manier tot hun einde gekomen. Mensen hebben nood aan een verklaring, hoe absurd ook.

Zowel Don Ermete als Giovanna Gassion staan voor een onmogelijke taak om deze mensen te troosten en bij te staan. Maar zelf hebben ze ook hulp nodig. Giovanna is op de vlucht voor haar dominante moeder en haar ex (die trouwens meer weet over de manier waarop de mensen gestorven zijn). Don Ermete draagt een groot geheim met zich mee. Vooral in het laatste deel van het boek groeien ze meer naar elkaar toe, maar toch.

De manier waarop XY geschreven is, is echt opvallend. Het is toch wel een tour de force, vind ik. Don Ermete is een man van weinig woorden terwijl Giovanna eerder ratelt. Hij staat voor het geloof, zij voor de wetenschap. XY, man vrouw.

Knap.


Wie denkt dat Veronesi voortborduurt op zijn grootste succes 'Kalme Chaos' komt bedrogen uit. Dit boek is helemaal anders. En toch weer niet. Het gaat ook hier weer over verlies en hoe ermee om te gaan. XY doet mij veeleer denken aan Troje Brandt. Het enige boek waarvan ik werkelijk nachtmerries heb gehad. En da's geleden van toen ik een jaar of acht was, met de Rode Ridder. Ach.

't Is dus geen makkelijk boek, en absoluut niet voor iedereen. Daar ben ik zeker van. Maar als ik jou was, zou ik het toch maar proberen. Wie weet is het jouw ding wel.