De kunst van het wachten van David Nolens

Of beter gezegd 'De kunst van het schrijven', want deze man kan er wat van. Heb nog nooit iets in het Nederlands gelezen die me qua taalvaardigheid zo heeft gepakt. Ik heb het hier al eerder gezegd, ik ben niet dol op krullewietenschrijvers, waarbij je tien keer de zin moet lezen om te begrijpen wat de schrijver nu eigenlijk wil zeggen. Niet bij David Nolens. Hij blaast je omver met korte kernachtige zinnen. Punt.





Waarover gaat het?

Jack is zijn leven in de reclame moe en besluit van de ene dag op de andere al zijn aandelen in zijn reclamebureau te verkopen. Hij gaat bevrijd naar buiten en slaat een wandelaar met een hoedje in het gezicht. Hij weet niet waarom, maar het geeft hem een goed gevoel. Die wandelaar blijkt Roman te zijn, een zwerver die hij besluit te vergezellen. Hij trekt met hem naar Kopenhagen waar hij nog andere mensen ontmoet én de vrouw van zijn leven. Een streng protestantse... eh... domina in opleiding.

Van Denemarken gaat het naar de Ardennen, daarna naar Marokko om dan weer te eindigen in Groenland. Met een steeds groter wordende groep die zich specialiseert in de kunst van het wachten.

Het verhaal zelf is misschien ietwat dunnetjes, maar de manier waarop hij de dingen verwoordt, is gewoonweg verbluffend. Een kleine greep:

"Jack en Aamu, die nu geringd door het leven gingen, waren als duiven die steeds de weg naar elkaar terugvonden."

"Ze barstte uit haar kleding en ik ving haar vlees op."

"Het jarenlange bedenken van slogans deed iets met het eigen denkpatroon, dat in steeds kortere en gevattere boodschappen de eigen werkelijkheid trachtte te vatten. Tot er uiteindelijk, bedacht hij soms spottend, slechts een uitroepteken zou overblijven."

Ik wil maar zeggen, Nolens kan schrijven, nu nog een heel straf verhaal bedenken, en misschien is er een Nobelprijswinnaar in de maak. Want 't wordt tijd dat we ongegeneerd fier zijn op onze schrijvers.