Hoop

Aan deze - op het eerste zicht - banale foto hangt een heel verhaal vast. Mijn verhaal. Of toch dat van het jaar 2010. Het is niet zo'n denderend jaar geweest, moet ik eerlijk bekennen.

Ik had het hele voorjaar hevige krampen in mijn been, en op een bepaald moment stond ik op een stenen trap, toen ik weer zo'n aanval kreeg. Ik viel, en kwam met mijn rug terecht op de stenen trap. Na enkele uren spartelen heb ik eindelijk een telefoon kunnen vastgrijpen en de hulpdiensten bellen. Om een lang verhaal kort te maken: mijn rug was naar de 'klote'. En ik had het grote ongeluk om bij een specialist terecht te komen die eigenlijk helemaal geen rugspecialist was (ben ik pas later te weten gekomen).



Enfin, ik werd naar huis gestuurd en daar begon mijn lijdensweg. Ik had gruwelijke pijnen, ik kon niet lopen, niet zitten, enkel liggen. Ik heb maanden in mijn kamer doorgebracht. Verdoofd van de pijn, lag ik daar, wezenloos voor mij uit te staren. Ik kon geen boek lezen, geen foto's nemen, geen film zien... Alleen Oprah en Dr Phil, waren hersenloos genoeg om een beetje te kunnen volgen. Ik kon ook geen volk ontvangen, want ja, dan moest ik opstaan en dat ging gewoon niet. Horror dus.

Tijdens die periode, moest ik 2x per week naar de kiné, zo'n vijf minuutjes verderop met de auto. Het was telkens weer een rit naar de hel. Elke keer reden we onder deze blauwe lintjes. En ik heb toen mezelf beloofd dat, eens ik weer zou kunnen lopen, ik een foto zou nemen van deze lintjes. Want als ik dat kon, wist ik dat het weer beter ging met mij.

Toen ik op een dag weer eens ondraaglijke pijn had, hebben we een dokter van wacht geroepen en zij heeft letterlijk mijn leven gered. Zij merkte meteen dat er iets niet pluis was. Ze heeft onmiddellijk een specialist gebeld en na 4 dagen was ik al geopereerd. En gelukkig maar.

Het zat meteen goed. Na een week of zes kon ik weer een beetje gaan wandelen, en ja deze foto nemen.

En het gaat steeds beter. Ik heb nog wel pijn, maar mijn leven is weer een leven geworden, mede dankzij mijn nieuwe kiné. Wees gerust, ze heeft aan mij serieus wat werk gehad. En ik hoop, ik hoop, dat ik vanaf midden januari weer kan doen wat ik het allerliefste doe: mijn werk.

Ik hoop.


Met dank aan Vera Rijkers (Dokter van wacht en nu huisarts), Kathleen Hubrechts (kiné) en B. Hermans (neurochirurg). En mijn wederhelft, natuurlijk, die er alles aan gedaan heeft om mijn leven een beetje draaglijk te maken.