De zwarte zwaan en de giecheltrutjes

Laat ik deze blogpost beginnen met een bericht aan mezelf: ga nooit of te nimmer meer op donderdagavond in een studentenstad naar de cinema.





Dit gezegd zijnde, ik ben dus gisteren naar "The black swan" gaan kijken. Jammer genoeg zijn de Studio's in Leuven voor eeuwig en altijd gesloten. Daar zat je niet te smullen van de popcorn maar eerder van het kwalitatief filmaanbod dat ze daar hadden.

Enfin, wij dus naar de eet- en knabbelbioscoop, Kinepolis genaamd. We waren al vrij laat en we waren vergeten de tickets online te bestellen, dus zaten we op rij vier. Niet dat ik dat zoooo erg vind hoor, ik zit graag redelijk vooraan. Naast, voor en achter mij zaten meisjes die ik tussen de 16 en de 20 schat. Maar niet van de rijpe soort.

The Black Swan gaat dus over een prima ballerina die voor het eerst het Zwanenmeer mag dansen. Daarin moet ze eerst de rol van het onschuldige zusje dansen, en in het tweede deel, de rol van haar tweelingzus, een echte vamp. Voor het eerste deel van de rol is ze echt meer dan perfect. Maar die tweelingzus, dat lijkt haar maar niet te lukken. Dus moet ze op zoek naar de verleidelijke, duistere kant van zichzelf.

Nathalie Portman speelt de rol echt op magistrale wijze in deze heel donkere film. De jonge vrouw die ze vertolkt wordt zwaar gedomineerd door haar moeder (ook een ex-ballerina). In deze extreem claustrofobische sfeer moet ze op zoek gaan naar haar eigen seksuele identiteit, wat voor haar behoorlijk "mind fucking" is.

Om een wel heel lang verhaal kort te maken en terug te komen op mijn giecheltrutjes, bij alles wat ze deed hadden ze commentaar.

"Hihi... die betast haarzelf ... hihi... maar allez nu"
"Hihi... die bijt haar leraar, edde dat gezien... hihihi..."
"Hihi... die doet haar onderbroek uit in de wc... hihihi..."
...

Laat ons het zo stellen, ik vond het een prima film, maar zonder de constante intermezzo's van de giecheltrutjes had ik hem misschien wel schitterend gevonden.


Eigenlijk wel grappig dat mijn giecheltrutjes naar een film gingen waarin "Nina" langzaam maar zeker volwassen wordt. Daar moeten ze misschien maar eens een voorbeeld aan nemen.