Het zag Blacc van 't volk bij den Aloe, maar...

Tien dagen later dan verwacht, hebben we uiteindelijk het concert van den Aloe Blacc bijgewoond. En ik moet eerlijk zeggen, we hebben genoten van de ambiance in de zaal. 't Was vollen bak feest.



*foto niet van mij


Maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik niet zoveel gezien heb van den Aloe. Zijn lange benen, dat wel... maar zelden zijn hoofd.



*foto wel van mij

Ik had echt wel een heel slechte plaats. Maar ik zat en dat was voor mij 't allerbelangrijkste aangezien ik nog niet zo lang kan staan.

Soit, genoeg gezaagd, het concert nu. Hoe het voorprogramma heette weet ik niet meer, maar da's niet erg, we gaan er toch niets meer van horen denk ik. Hoop ik. Ahum.

Dan den Aloe zelf. Zijn band speelde al van bij het begin superstrak en begon direct al met de tonen van 'I need a dollar'. De mensen werden zowat gek. Al na een paar seconden schakelden ze verrassend over naar een ander liedje. Dat kon de pret echter niet bederven en de sfeer zat er meteen goed in en da's er alleen maar beter op geworden.

Aloe was meer dan behoorlijk bij stem, maar hij mist nog een paar echt goede liedjes. Dit gezegd zijnde, zijn versie van Michael Jackson's Billie Jean was gewoonweg subliem. Pure topklasse.

Maar dan kwam dat mormel van het voorprogramma ook een liedje meezingen. Rico heette het onding, en het was een ware pijniging voor het oor. Tenenkrullend was het. Gelukkig duurde dat liedje maar een minuutje of drie. Meteen daarna begon hij aan 'Loving you' en dat zorgde ervoor dat de misstap snel vergeten en vergeven was.

Na het concert zijn we nog iets gaan drinken in een café in de buurt waar een Congolees groepje stond te spelen. De gemiddelde leeftijd van de bandleden was 70+, maar ze speelden echt wel goed. Veel liedjes van Cesaria Evora en dat horen we graag. Het toilet in dat café was ontworpen voor een slangenmens, denk ik. Je zat letterlijk met je arm op de wc-rol en je neus tegen de deur. ;-)



Kortom, 't was een toffe maandagavond.